Çok mu alıngan olduğunuzu düşünüyorsunuz? Örneğin, çok değer verdiğiniz biri sizi arkanızdan vuruyor. Belki hayal kırıklığına uğradınız, belki bunu bekliyordunuz ve hiç umursamadınız. Kırılmamak için kurduğunuz setin arkasına sığındınız. Hep kendinizi korudunuz. Peki neden? Her zaman mutlu olacaksınız diye bir şart mı vardı? Gülmek kadar ağlamak, düşüp yeniden ayağa kalkmak da bu hayatın parçası değil mi?
Peki ne olurdu bir kere göz yaşlarınızı serbest bıraksanız, kontrtollü olmaktan kaçınsanız? Çok mu acırdı canınız? Yoksa güveniniz mi sarsılır? Daha kötüsü ne olabilir?
Hep söylediğimiz gibi aslında tüm bunların tek bir nedeni var: Korkular! Evet, siz korkuyorsunuz. Üzülmekten, kırılmaktan, insanlara güvenmekten, kazık yemekten… Bu yüzden kalbinizin derinliklerini kimseye açmıyorsunuz. Kabuğu sert fakat içi bambaşka bir dünya olan Yengeçler gibi kendinizi her şeye kapatıyorsunuz. Hislerinizle yaşıyor ancak kimseye çaktırmıyorsunuz. Yaşadığınız en ufacık olayı dert edip bilinçaltınızda tutuyor, hiçbir şeyi unutmuyorsunuz, sonuçta da kendinizi yiyip bitiriyorsunuz!
